ਹਰ ਵਕਤ ਹੀ ਏਸ ਜਹਾਨ ਅੰਦਰ,
ਅੱਖਾਂ ਗਿੱਲੀਆਂ ਕੀਤੀਆਂ ਰੋਇਆ ਹਾਂ ਮੈਂ ।
ਸਦਾ ਖਾਰੇ ਸਮੁੰਦਰ ਖਜਾਲਤਾਂ ਦੇ,
ਗ਼ਰਕ ਵਾਂਗ ਸ਼ਰਮਿੰਦਿਆਂ ਹੋਇਆ ਹਾਂ ਮੈਂ ।
ਮੇਰੀ ਚਾਹ ਇਹ ਸੀ ਕਿ ਇੱਕ ਪਲ ਵੀ ਨਾ,
ਤੈਥੋਂ ਰਹਾਂ ਗ਼ਾਫ਼ਿਲ, ਗ਼ਾਫ਼ਿਲ ਹੋਇਆ ਹਾਂ ਮੈਂ ।
ਮੈਨੂੰ ਡੋਬਿਆ ਏਸੇ ਸ਼ਰਮਿੰਦਗੀ ਨੇ,
ਤਾਂ ਹੀ ਨਾਲ ਨਮੋਸ਼ੀ ਦੇ ਮੋਇਆ ਹਾਂ ਮੈਂ ।
