ਵੱਢਿਆ ਹਰੇ ਦਰਖ਼ਤਾਂ ਨੂੰ ਤੇ ਛਾਵਾਂ ਮਾਰ ਭਜਾਈਆਂ ।
ਸ਼ਹਿਰਾਂ ਵਿੱਚੋਂ ਠੰਢੀਆਂ ਠਾਹਰਾਂ ਆਪੇ ਅਸਾਂ ਮੁਕਾਈਆਂ ।
ਧੁੱਪਾਂ ਦਾ ਸਭ ਕਹਿਰ ਤੇ ਨਾਜ਼ਲ ਹੋਇਆ ਰਾਹੀਆਂ ਉੱਤੇ,
ਸ਼ਹਿਰ ਦੇ ਲੋਕਾਂ ਸਿਖਰ ਦੁਪਹਿਰਾਂ ਛੱਤਾਂ ਹੇਠ ਲੰਘਾਈਆਂ ।
ਭਰਾ-ਭਰਾਤਾ ਜੁੱਸਾ ਉਹਦਾ, ਤੀਲੇ ਵਾਂਗੂੰ ਹੋਇਆ,
ਖ਼ਬਰੈ ਕਿਹੜੀਆਂ, ਮਾਰੂ ਯਾਦਾਂ, ਉਹਨੇ ਦਿਲ ਨੂੰ ਲਾਈਆਂ ।
ਰਸਮਾਂ ਵਾਲੀ ਕੈਦ ਨਾ ਮੁੱਕੇ, ਬੰਦਾ ਮੁੱਕਦਾ ਜਾਵੇ,
ਇਨਸਾਨਾਂ ਨੇ ਆਪਣੀ ਖ਼ਾਤਰ, ਜੇਲਾਂ ਆਪ ਬਣਾਈਆਂ ।
ਸਾਡੇ ਘਰ ਦੇ ਬਣੇ ਪਰਾਹੁਣੇ ਹੋਰ ਤੇ ਸਾਰੇ ਮੌਸਮ,
ਜਿਹੜੀਆਂ ਉਹਨੂੰ ਨਾਲ ਲਿਆਵਣ, ਉਹ ਰੁੱਤਾਂ ਨਾ ਆਈਆਂ ।
ਫ਼ੇਰ ਹਵਸ ਦੇ ਚੋਰਾਂ ਲੁੱਟੀ ਪਿਆਰ ਦੀ ਸਾਰੀ ਪੂੰਜੀ,
ਹਸਦੇ-ਵਸਦੇ ਵਿਹੜੇ ਸੁੰਜੇ ਕਰ ਦਿੱਤੇ ਹਰਜਾਈਆਂ ।
