ਵੱਜੀਆਂ ਨੇ ਮੇਰੇ ਪਿਆਰ ਦਵਾਲ਼ੇ, ਤੇ ਵਲਗਨਾਂ,
ਇਸ ਹਾਲ ਵਿਚ ਪਤਾ ਨਈਂ, ਜੀਣਾਂ ਏਂ ਕਿਸਤਰ੍ਹਾਂ?
ਵੇਖਣ ਲਈ ਓਹ ਆ ਗਿਆ ਏ, ਮੈਨੂੰ ਮਰਦਿਆਂ,
ਭਰਕੇ ਨਜ਼ਰ ਨਾ ਵੇਖਿਆ, ਜਿਸ ਮੈਨੂੰ ਜਿਉਂਦਿਆਂ ।
ਕੁਝ ਬੇਵਸੀ ਨੇ ਦੋਸਤੀ, ਕੀਤੀ ਅਗਾਂਹ ਪਿਛਾਂਹ,
ਕੁਝ ਯਾਰ ਆਪ ਈ ਗਏ ਨੇ, ਤੋੜ ਯਾਰੀਆਂ ।
ਆਕਾਸ਼ ! ਜਦ ਤੋਂ ਧਰਤ ਦੇ, ਜ਼ੁਲਮਾਂ ਤੇ ਹੈ ਖ਼ਮੋਸ਼,
ਮਜ਼ਲੂਮ ਤਦ ਤੋਂ ਕਹਿ ਰਿਹੈ, ਰੱਬ ਦਾ ਗ਼ਲਤ ਨਿਆਂ ।
ਦੁਖ ਤੇ ਬੜਾ ਏ, ਹੋ ਗਏ ਵਖਰੇ ਜਹਾਨ ਤੋਂ,
ਸਾਥੋਂ ਮਿਲਾਈ ਨਾ ਗਈ, ਲੋਕਾਂ ਦੀ ਹਾਂ 'ਚ ਹਾਂ ।
ਹੋਇਆ ਨਾ ਕੁਝ ਵੀ ਫ਼ਾਇਦਾ, ਸੱਟਾਂ ਛੁਪਾਣ ਦਾ,
ਰਿਸ ਪਏ ਨੇ ਬਣ ਕੇ ਜ਼ਖ਼ਮ ਓਹ, ਲਾਸਾਂ ਸੀ ਜਿਹੜੀਆਂ ।
ਸੋਚਾਂ 'ਚ ਸਾਰੇ ਲੋਕ ਤੇ, ਮੁੱਦਤ ਤੋਂ ਗ਼ਰਕ ਨੇਂ,
ਕੁਝਨਾਂ ਨੂੰ ਰੋਹੜਦਾ ਪਿਆ, ਰਾਵੀ ਕਦੀ ਝਨਾਂ ।
ਬਦਲੋ ਜ਼ਰੂਰ ਰਾਜ ਪਰ, ਏਹ ਵੀ ਤੇ ਹੈ ਗ਼ਲਤ,
ਅੰਨ੍ਹੇ ਤੋਂ ਖੋਹ ਕੇ ਦੇਵਣਾਂ, ਕਾਣੇ ਦੇ ਹੱਥ ਨਿਆਂ ।
ਕਟਣੀ ਪਈ ਅਸਾਨੂੰ ਸਦਾ, ਅਪਣਿਆਂ ਦੀ ਕੈਦ,
ਮਿਲੀਆਂ ਨੇ ਤਦ ਹੀ, ਗ਼ੈਰ ਦੇ ਕੋਲ਼ੋਂ ਅਜ਼ਾਦੀਆਂ ।
ਜਗ 'ਚੋਂ ਸੀ ਨੁਕਸ ਟੋਲਦੇ, ਖ਼ੁਦ ਚੋਂ ਹੀ ਲਭ ਪਿਐ,
'ਗਿਲ' ਨੇ ਜੋ ਲੈਕੇ ਵੇਖੀਆਂ, ਨਜ਼ਰਾਂ ਉਧਾਰੀਆਂ ।
