ਵਸ ਚੱਲੇ ਮੈਂ ਹਰ ਇਕ ਰੁੱਤ ਨੂੰ ਚੇਤਰ ਰੁੱਤ ਬਣਾਵਾਂ ।
ਏਸ ਵਤਨ ਦੀ ਮਿੱਟੀ ਗੋਵਾਂ ਸੁੱਚੇ ਫੁੱਲ ਉਗਾਵਾਂ ।
ਉਸ ਵੇਲੇ ਕਿਉਂ ਸਾਡੇ ਮੂੰਹ ਨੂੰ ਚੁੱਪ ਦੇ ਜਿੰਦਰੇ ਲੱਗੇ
ਚਿੜੀਆਂ ਦਾ ਜਦ ਭੱਪਾ ਖਾ ਖਾ ਸ਼ੋਰ ਮਚਾਇਆ ਕਾਵਾਂ ।
ਭਾਦੋਂ ਦੀ ਉਹ ਬਦਲੀ ਹੈਸੀ ਛਮ ਛਮਾ ਛਮ ਵੱਸੀ,
ਫੇਰ ਉਦਾਸੀ ਕੁੱਛੜ ਚਾ ਲਈ ਸਾਰੇ ਸ਼ਹਿਰ ਗਰਾਵਾਂ ।
ਇਨ੍ਹਾਂ ਲਈ ਤੇ ਸਾਡੇ ਸਿਰ ਵੀ ਕਾਲੀ ਹਾਂਡੀ ਹੋਈ,
ਅੰਨ੍ਹਿਆਂ ਹੱਥ ਬਟੇਰੇ ਆਏ ਕਿਸਰਾਂ ਗੱਲ ਵਲਾਵਾਂ ।
ਸੱਧਰਾਂ ਤਾਂਘਾਂ ਆਸ ਉਮੀਦਾਂ ਘੋਲ ਮਥੋਲਾ ਹੋਈਆਂ,
ਅੱਗੇ ਪਿੱਛੇ ਹੋ ਹੋ ਮਿਲਦਾ ਮੇਰਾ ਈ ਪਰਛਾਵਾਂ ।
ਖੂਹ ਪੁਰਾਣਾ ਗੇੜੇ 'ਰਾਣਾ' ਅੱਥਰ ਅੱਥਰ ਕੇਰੇ,
ਜਿੱਥੇ ਜਿੱਥੇ ਅੱਥਰ ਕੇਰੇ ਬਲ ਬਲ ਨਿਕਲਣ ਹਾਵਾਂ ।
