ਲੋਕੋ ਵੇ ! ਅਸੀਂ ਆਪ-ਮੁਹਾਰੇ ਹੋਏ ।
ਹਾਂ ਤਾਹੀਂਉਂ ਅਸੀਂ ਊਣੇ ਊਣੇ, ਜਗਤ ਤਮਾਸ਼ਾ ਹੋਏ ।
ਪਿੰਡਿਆਂ ਦੇ ਵਿੱਚ ਬੜੀ ਗਰੀਬੀ ਹੈ, ਏਦਾਂ ਸੰਨ੍ਹ ਲਾ ਕੇ,
ਜਿਉਂ ਮੱਖਣੀ ਦੇ ਪੇੜੇ ਵਿਚ ਕਊਆ ਚੁੰਝ ਖਭੋਏ ।
ਇੱਕ ਰੋਟੀ ਦੀ ਘੁੰਮਣ ਘੇਰੀ ਚੱਕੀ ਦੇ ਪੁੜ ਵਾਂਗੂੰ,
ਪਤਾ ਨਹੀਂ ਘਰ ਘਰ ਅੰਦਰ ਕਦ ਹੱਸੇ, ਕਦ ਰੋਏ ।
ਕੱਖ ਖੋਤਦੇ ਵੱਜਿਆ ਖੁਰਪਾ ਤੇ ਖ਼ੂਨ ਵਗੇ ਇਉਂ ਧਾਰੀ,
ਜਿਉਂ ਸ਼ਹਿਰਾਂ ਤੋਂ ਡੇਅਰੀ ਵਾਲਾ, ਆ ਕੇ ਮਝੀਆਂ ਚੋਏ ।
ਇੱਕ ਹਰਨੀ ਦੇ ਸਿਰ 'ਤੇ ਨੱਚਦਾ, ਜਿਉਂ ਹੈ ਮੌਤ ਅੰਦੇਸ਼ਾ,
ਕਣਕਾਂ ਦੇ ਘਰ ਆਵਣ ਤਾਈਂ, ਇਉਂ ਰਹੀਏ ਅਧਮੋਏ ।
ਦਿਲ ਦੀ ਗੱਲ ਦਲਾਲਣ ਦਿੱਲੀ, ਇਉਂ ਕਰਦੀ ਅਣਗੌਲੀ
ਜਿਉਂ ਕੋਈ 'ਲੱਖ-ਪਤ' ਮਾਂ ਮੂਹਰੇ ਘੱਟ ਤਨਖਾਹੀਆ ਹੋਏ ।
