ਡਮ ਡਮ ਡੌਰੂ ਡਮਕ ਰਿਹਾ ਹੈ,
ਇਸ ਦੇ ਇਸ ਗੰਭੀਰ ਤਾਲ ਤੇ
ਹੋਵੇ ਪਿਆ ਉਹ ਨਾਚ,
ਜਿਸ ਵਿਚ ਜਗ-ਰਚਨਾ ਦੀ ਹਰ ਸ਼ੈ
ਆਪ ਮੁਹਾਰੀ ਨੱਚ ਉੱਠੀ ਹੈ
ਵਲਵਲੇ ਵਿਚ ਗਵਾਚ ।
ਨਚਣ ਆਕਾਸ਼, ਨੱਚਣ ਚੰਦ ਤਾਰੇ,
ਨੱਚਣ ਦੇਵਤਾ ਹੋਸ਼ ਵਿਸਾਰੇ,
ਨੱਚਣ ਆਦਮੀ, ਨੱਚਣ ਮੋਹਣੀਆਂ
ਨੱਚਣ ਪਏ ਪਿਸਾਚ ।
ਖੁਲੀ ਸਮਾਧੀ ਮਹਾਂ ਰਿਸ਼ੀਆਂ ਦੀ,
ਨੱਚ ਪਈ ਮਹਾਂ-ਕਾਲ ਦੀ ਜੋਤੀ,
ਨੱਚੇ ਸਵਰਗ, ਪਤਾਲ;
ਏਸ ਨਾਚ ਨੇ ਕਵਿ-ਹਿਰਦੇ ਵਿਚ
ਲੈ ਆਂਦਾ ਭੂਚਾਲ ।
ਇਹ ਉਹ ਨਾਚ ਜਿਦ੍ਹੀ ਸਰਗਮ 'ਚੋਂ
ਪਰਲੈ ਦੇ ਪਰਛਾਵੇਂ,
ਕਾਲ-ਜੀਭ ਦਾ ਰੂਪ ਵਟਾ ਕੇ
ਬ੍ਰਹਿਮੰਡਾਂ ਨੂੰ ਲੈ ਰਹੇ ਨੇ
ਅਪਣੇ ਵਿਚ ਕਲਾਵੇ ।
ਮੋਹ-ਨਿੰਦਰਾ ਖੁਲ੍ਹ ਗਈ ਹੈ ਆਪੇ,
ਸਾਜ ਸਮਾਜ ਪੁਰਾਤਨਤਾ ਦਾ
ਗੁੰਮਦਾ ਗੁੰਮਦਾ ਜਾਪੇ ।
ਮਹਾਂ-ਅਸਤਾਚਲ ਦੀ ਕੁਖ ਖੁਲ੍ਹੀ
ਨੱਚਦੇ ਪੁਰੀਆਂ, ਭਵਨ ਓਸ ਵਿਚ
ਹੈਨ ਸਮਾਈ ਜਾਂਦੇ ।
ਹੋ ਰਹੇ ਨਿਰਾਕਾਰ ਆਕਾਰੀ,
ਮਹਾਂ ਸੁੰਨ ਦੇ ਦੇਸ ਵਿਚਾਲੇ,
ਫਿਰ ਇਕ ਨਵੀਂ ਅਜ਼ਲ ਦੀ ਸਜਣੀ
ਹੋਵੇ ਪਈ ਤਿਆਰੀ ।
ਏਸ ਨਾਚ ਵਿਚ ਨੱਚਦੇ ਨੱਚਦੇ,
ਮਹਾ-ਜੋਤਿ ਵਿਚ ਰਚਦੇ ਰਚਦੇ,
ਆ ਛੇਤੀ ਗੁੰਮ ਜਾਈਏ;
ਤੇ ਉਸ ਨਵੀਂ ਅਜ਼ਲ ਦੀ ਕਾਨੀ
ਪਿਛਲੇ ਬ੍ਰਹਮਾ ਪਾਸੋਂ ਖੋਹ ਕੇ
ਆਪਾਂ ਹੀ ਫੜ ਵਾਹੀਏ ।
ਨਵਾਂ ਜਗਤ, ਨਵਾਂ ਦਸਤੂਰ,
ਨਵੇਂ ਅਸੀਂ, ਉਠ ਨਵ-ਪ੍ਰਭਾਤ ਵਿਚ
ਨਵਿਆਂ ਲਈ ਬਣਾਈਏ ।
