ਮੈਂ ਹਾਸੇ ਵੰਡ ਸਕਦੀ, ਦਿਲਾਸੇ ਵੰਡ ਸਕਦੀ ।
ਵੰਡਦੀ ਨਾ ਆਪਣੇ ਗ਼ਮ, ਇਤਬਾਰ ਨਹੀਂ ਕਰਦੀ ।
ਜਾਇਦਾਦ ਨੇ ਮੇਰੀ, ਕਿਸੇ ਨਜ਼ਰੀਂ ਨਾ ਚੜ੍ਹ ਜਾਣ ।
ਉੱਚੀ ਖੋਜ 'ਚ ਹਾਂ, ਮੈਂ ਵਾਰਿਸ ਲੱਭ ਰਹੀ ਹਾਂ ।
ਬੜੀ ਮੁਸ਼ਕਿਲ ਸਾਂਭੇ ਨੇ, ਸੱਜਣਾ ਤੋਂ ਵਾਂਝੇ ਨੇ ।
ਇਹ ਮੇਰਾ ਖ਼ਜ਼ਾਨਾ ਨੇ, ਕਿਸੇ ਹੋਰ ਨਾ ਸਾਂਝੇ ਨੇ ।
ਭਾਂਵੇਂ ਬਹੁਤੇ ਜ਼ਖ਼ਮੀ ਨੇ, ਪਰ ਮੇਰਾ ਗਹਿਣਾ ਨੇ ।
ਇਹ ਸੁੱਚੇ ਮੋਤੀ ਮੈਂ, ਬੱਸ ਵਾਰਿਸ ਨੂੰ ਦੇਣੇ ।
ਏਹ ਕੋਮਲ ਫ਼ੁੱਲਾ ਜਿਹੇ, ਮੇਰੇ ਅੰਦਰ ਸੱਜਦੇ ਨੇ ।
ਕੰਡੇ ਇਹਨਾਂ ਵਿੱਚ ਜੜੇ, ਜਦ ਸੀਨੇ ਵੱਜਦੇ ਨੇ ।
ਇਹ ਹੀਰੇ ਮਸਤਿਕ ਦੇ, ਸੱਜਣਾ ਦੀ ਨਿਸ਼ਾਨੀ ਨੇ ।
ਜੇ ਵਾਰਿਸ ਨਾ ਮਿਲਿਆ, ਮਿੱਟੀ ਨਾਲ ਸੜ ਜਾਣੇ ।
ਮਹਿੰਗੇ ਮਾਮਲਿਆਂ ਕਰਕੇ, ਵਿਸ਼ਵਾਸ਼ ਨਾ ਕਰਦੀ ਹਾਂ ।
ਕੌਣ ਸਾਂਭੂ ਮੇਰੇ ਵਾਂਗ, ਏਸ ਗੱਲ ਤੋਂ ਡਰਦੀ ਹਾਂ ।
ਕੋਈ ਰੋੜ੍ਹ ਕੇ ਨਾ ਰੱਖਦੇ, ਕਿਸੇ ਨਾਮ ਨਾ ਕਰ ਸਕਦੀ ।
ਇਹ ਸੁੱਚੇ ਹੀਰੇ ਮੈਂ, ਨਾਮ 'ਸਰਬ' ਦੇ ਕਰਦੀ ਹਾਂ ।
ਬੱਸ ਉਸ ਦਾ ਸੀਨਾ ਹੈ, ਜਿਸ ਫੜ ਕੇ ਦੱਬਣੇ ਨੇ ।
ਇਹ ਉਸ ਕੋਲ ਜਚਣੇ ਨੇ ਤੇ ਉਸੇ ਕੋਲ ਫੱਬਣੇ ਨੇ ।
ਖ਼ਾਲਿਕ ਵੀ ਚਾਹੁੰਦਾ ਸੀ, ਕਿ ਵਾਰਿਸ 'ਸਰਬ' ਰਹੇ ।
ਜਿੰਨੇ ਸਤਿ ਕਰਤਾਰ ਕਹਿ, ਝੋਲੀ ਪਾ ਢਕਣੇ ਨੇ ।
ਜਾਨੀ ਹੁਕਮ ਹੋਇਆ, ਕਿ ਕਿਸੇ ਨਹੀ ਦੇਣੇ ।
ਆਪਣੇ ਕੋਲ ਰੱਖਣੇ ਨੇ ।
