ਯਾਦਾਂ, ਟੀਸਾਂ, ਰੋਣੇ-ਧੋਣੇ ਗੁੱਝੇ ਜ਼ਖ਼ਮ ਜੁਦਾਈ ਦੇ ।
ਕਿੰਨੇ ਤੋਹਫ਼ੇ ਮਿਲੇ ਨੇ ਸਾਨੂੰ, ਦੋ ਦਿਨ ਦੀ ਅਸ਼ਨਾਈ ਦੇ ।
ਸੱਸੀ, ਸੋਹਣੀ ਤੇ ਸਹਿਬਾਂ ਦੇ, ਕਿੱਸੇ ਅੱਜ ਵੀ ਦੱਸਦੇ ਨੇ,
ਦੇ ਦਿੰਦੇ ਨੇ ਜਾਨ ਵੀ ਆਪਣੀ ਸੱਜਨ ਨਹੀਂ ਅਜ਼ਮਾਈ ਦੇ ।
ਜਿਹੜੇ ਸਾਰੀ ਰਾਤੀਂ ਨੇਰ੍ਹਿਆਂ, ਅੰਦਰ ਚਾਨਣ ਕਰਦੇ ਨੇ,
ਧੱਮੀ ਵੇਲੇ ਬੇਦਰਦੀ ਨਾਲ, ਨਹੀਂ ਉਹ ਦੀਪ ਬੁਝਾਈ ਦੇ ।
ਕਹਿੰਦਾ ਸੀ ਕੋਈ ਸੁਣਕੇ ਖ਼ਬਰਾਂ, ਕਣਕ ਵਧੇਰੀ ਹੋਣ ਦੀਆਂ,
ਅਸੀਂ ਤੇ ਹੁਣ ਵੀ ਕਦੇ ਕਦਾਈ, ਭੁੱਖੇ ਬਾਲ ਸਵਾਈ ਦੇ ।
ਜਿਨ੍ਹਾਂ ਘਰਾਂ ਵਿਚ ਹੋਵੇ ਚਾਨਣ, ਜਜ਼ਬਿਆਂ ਆਲੇ ਦੀਵੇ ਦਾ,
'ਆਤਿਫ਼' ਉਹ ਨਹੀਂ ਭੁੱਖੇ ਹੁੰਦੇ, ਮਹਿਕਾਂ ਦੀ ਰੁਸ਼ਨਾਈ ਦੇ ।
