ਮੈ ਫ਼ਾਰਖ਼ਤੀਆਂ ਹੀ,ਜਦ ਲਿਖ ਦਿੱਤੀਆਂ
ਓਹ ਤਾਂ ਵੀ ਨਾ,ਨਾਤੇ ਤੋੜਦੀ ਹੈ
ਫਾਲਨਾਮਿਆ ‘ਤੇ ਰਮਲ,ਸੁੱਟਦੀ ਹੈ
ਕਦੇ ਫੁੱਲ ਬਿਲਾਨੀ,ਮਰੋੜਦੀ ਹੈ।
ਜਦੋਂ ਇਸ਼ਕ ਅਵੱਲੜੇ ਨੇ,ਮੱਤ ਮਾਰੀ
ਲੱਖ ਘੋੜ-ਸੁੰਮੀਆਂ ਭਾਵੇਂ ਚੱਬ ਲਈਂ
ਬਿੱਛੂ-ਬੂਟੀ ਦੀ ਪੀੜ ਨਾ ‘ਰਾਮ ਆਓਣੀ
ਭਾਂਵੇਂ ਬੰਬਲੇ ਫ਼ਕੀਰ,ਲੱਖ ਲੱਭ ਲਈਂ।
ਸੂਹੀ ਟੋਪੀ ‘ਤੇ ਲਟਕਦੀ,ਫੁੰਮਣੀ ਨੂੰ
ਦਸਤਾਰ ਦੀ ਕਲਗੀਂ ਨਾ ਰਾਸ ਆਈ
ਓਹ ਮੰਜ਼ੂਰ-ਦੋਜ਼ਕ ਦਿਖਾਓਂਦੇ ਰਹੇ
ਫਿਰਦੌਸ਼ੀ ਬਾਗ਼ ਦੀ ਸਾਨੂੰ ਵਾਸ਼ ਆਈ।
ਘੋੜੀ-ਦੁੱਧ ਸਾੜ ਕੇ,ਸ਼ਰਾਬ ਪੀਤੀ ਦਾ
ਜੋਗ-ਨਿੰਦਰਾ ਜਿਹਾ ਨਸ਼ਾ,ਲੱਗੀ ਝੋਕ ਦਾ
ਕਾਮ ਕਮਲ਼ੇ ਨੇ,ਵੱਸ ਨਹੀਂ ਹੋਣਾ
ਲੱਖ ਪੜ੍ਹ ਲਈਂ ਗ੍ਰੰਥ,ਭਾਵੇਂ ਕਵੀ ਕੋਕ ਦਾ।
