ਠੇਡੇ ਖਾ ਨਾ ਡਿਗੋ ਮੂਰਖੋ ਖੱਡ ਖਾਈ ਦੇ ਅੰਦਰ ।
ਮੁੱਕ ਚੁਕੀਆਂ ਚੀਜ਼ਾਂ ਦੀਆਂ ਯਾਦਾਂ ਗੁੱਝੀ ਜਿਹੀ ਸੱਟ ਮਾਰਨ ।
ਨਾ ਵਿਅਰਥ ਪਛਤਾਵਿਆਂ ਸੰਦੀ ਪੀੜਾ ਝਲਦੇ ਰਹੀਓ,
ਕਿਉਂ ਜੋ ਇਸ ਅਤੀਤ ਨਹੀਂ ਮੁੜਨਾ, (ਨਿਤ ਕਲੇਸ਼ ਨਾ ਸਹੀਓ) ।
ਦਿਲ ਅਪਣੇ ਸੰਗ ਪਕੜੀ ਰਖੋ ਉਹ ਵਿਚਾਰ ਸੁਹਾਣਾ,
ਜਿਸ ਦੇ ਉਤੇ ਪਹਰਾ ਦੇ ਕੇ 'ਅੱਜ' ਹੈ ਸਿਰੇ ਚੜ੍ਹਾਇਆ ।
ਨਵ-ਜੀਵਨ ਦਾ ਇਹ ਬਪਤਿਸਮਾ, ਖਾ, ਪੀ, ਜੀ, ਖ਼ੁਸ਼ ਜੀਵਨ,
ਇਹ ਅਤੀਤ, ਇਦ੍ਹੀਆਂ ਬੁਰਿਆਈਆਂ, ਸਦਾ ਲਈ ਮੁੱਕ ਥੀਵਨ ।
