ਤੂੰ ਤੇ ਕੁੱਛੜ ਬਹਿ ਕੇ ਸਾਡੀ ਦਾਹੜੀ ਖੋਹਣ ਲੱਗ ਪਿਆ ਹੈਂ। ਅਸੀਂ ਤੇਰੀ ਉਸਤਤ ਕਰਦੇ ਨਹੀਂ ਥੱਕਦੇ ਤੇ ਤੂੰ ਕਿਸ ਲੜ੍ਹੇ ਚੜਿਆ ਹੋਇਆ ਹੈਂ।
ਗੁਰੂ ਨਾਨਕ ਦੇਵ ਜੀ ਨੇ ਚੌਦਾਂ ਸ਼ਬਦਾਂ ਦੇ ਮੂਲ-ਮੰਤਰ ਵਿੱਚ ਆਪਣੀ ਰਹੱਸਵਾਦੀ ਫ਼ਿਲਾਸਫ਼ੀ ਦਾ ਨਿਚੋੜ ਪੇਸ਼ ਕਰਦਿਆਂ ਕੁੱਜੇ ਵਿੱਚ ਸਮੁੰਦਰ ਬੰਦ ਕਰ ਦਿੱਤਾ ਹੈ ।
ਉਸ ਨੂੰ ਕੁਝ ਨਾ ਕਹਿਣਾ; ਨਹੀਂ ਤੇ ਉਹ ਕੁਝ ਦਾ ਕੁਝ ਕਰ ਦੇਵੇਗਾ। ਅੱਜ ਕੱਲ੍ਹ ਉਸ ਦਾ ਦਿਮਾਗ਼ ਠੀਕ ਨਹੀਂ ਤੇ ਕਿਸੇ ਦੀ ਗੱਲ ਨਹੀਂ ਬਰਦਾਸ਼ਤ ਕਰ ਸਕਦਾ।
ਹਾਇ ! ਹਾਇ ! ਕੀ ਕਰਾਂ ! ਕੁਝ ਨਹੀਂ ਔੜਦੀ ! ਇਸ ਬਿਪਤਾ ਤੋਂ ਕਿਵੇਂ ਛੁਟਕਾਰਾ ਹੋਵੇ।
ਮੇਰੇ ਪਾਸ ਕੁਝ ਵੀ ਨਹੀਂ। ਮੈਂ ਤੇ ਕੇਵਲ ਆਈ ਚਲਾਈ ਈ ਕਰਦਾ ਹਾਂ । ਪੱਲੇ ਕੁਝ ਨਹੀਂ ਪੈਂਦਾ; ਜਮਾਂ ਕੀ ਹੋਵੇ।
ਉਸ ਦਾ ਹੋਰ ਕੀ ਕੰਮ ਹੈ ; ਸਾਰਾ ਦਿਨ ਕੁੱਤੇ ਖੱਸੀ ਕਰਦਾ ਫਿਰਦਾ ਹੈ। ਘਰ ਦਾ ਉਸ ਕੀ ਸਵਾਰਨਾ?
'ਅੜੀਏ, ਮੇਰੀ ਤੇ ਸੱਸ ਨੇ ਕੁੱਤੇ ਦੀ ਬਾਬ ਕਰਨੀ ਏਂ ਜਾਂਦਿਆਂ ਈ । ...ਮੈਂ ਤੇ ਭੁਆ ਨੂੰ ਦੱਸ ਕੇ ਵੀ ਨਹੀਂ ਸੀ ਆਈ । ਆਉਂਦਿਆਂ ਬੇਬੇ ਨੇ ਤਾਕੀਦ ਕੀਤੀ ਸੀ ਪਈ ਕਾੜ੍ਹਨੀ ਹੇਠ ਪਾਥੀਆਂ ਰੱਖ ਕੇ ਜਾਈਂ, ਮੈਨੂੰ ਚੇਤਾ ਈ ਭੁੱਲ ਗਿਆ।
ਭਾਰਤ ਦੇ ਦੁਸ਼ਮਣ ਹਮੇਸ਼ਾ ਕੁੱਤੇ ਦੀ ਮੌਤ ਹੀ ਮਰਦੇ ਹਨ।
ਮੈਂ ਉਸ ਨੂੰ ਕੁੱਤੇ ਦੇ ਠੀਕਰੇ ਪਾਣੀ ਪਿਲਾ ਕੇ ਛੱਡਣਾ ਹੈ। ਉਸ ਨੂੰ ਪਤਾ ਲੱਗੇਗਾ ਕਿ ਉਸ ਨੇ ਆਵਾ ਕਿਸ ਨਾਲ ਲਾਇਆ ਹੈ।
ਦਰਾਣੀ ਨੇ ਜਿਠਾਣੀ ਨੂੰ ਕਿਹਾ ਕਿ ਅੱਜ ਤੂੰ ਮੇਰੀ ਬਦਨਾਮੀ ਕਰਾਈ ਹੈ। ਕੱਲ੍ਹ ਮੈਂ ਵੀ ਤੈਨੂੰ ਕੁੱਤੇ ਦੇ ਠੀਕਰੇ ਪਾਣੀ ਪਿਲਾ ਕੇ ਛੱਡਾਂਗੀ ।
ਉਹ ਤੇ ਕੇਵਲ ਕੁੱਤੇ ਲਾਣੇ ਜਾਣਦਾ ਹੈ। ਆਪਣੇ ਨੁਕਸ ਵੇਖਦਾ ਨਹੀਂ। ਆਪ ਕਹੀ ਜਿਹੇ ਨਾ, ਕਿਸੇ ਨੂੰ ਚਘਣੋਂ ਰਹੇ ਨਾ।
ਸੁਰੇਸ਼ ਦੀ ਭੂਆ ਨੇ ਕਿਹਾ ਕਿ ਕਿਸੇ ਦਾ ਦੁੱਖ ਕਸ਼ਟ, ਕਿਸੇ ਤੇ ਪਈ ਆਫ਼ਤ ਜਾਂ ਬਿਪਤਾ ਸੁਰੇਸ਼ ਪਾਸੋਂ ਨਹੀਂ ਸਹਾਰੀ ਜਾਂਦੀ, ਆਪਣੀ ਜਾਨ ਦੀ ਆਸ ਲਾਹ ਕੇ ਉਹ ਦੂਜੇ ਦੀ ਬਿਪਤਾ ਵਿੱਚ ਕੁੱਦ ਪੈਂਦਾ ਹੈ ।