ਮੈਨੂੰ ਇਸ ਚੀਜ਼ ਦੀ ਲੋੜ ਨਹੀਂ ਪਰ ਲੈ ਕੇ ਛੱਡਣੀ ਹੈ, ਮੁਕਾਬਲੇ ਤੇ ਉਸ ਨੂੰ ਜਿੱਤਣ ਨਹੀਂ ਦੇਣਾ, ਸਗੋਂ ਲੱਤ ਹੇਠੋਂ ਕੱਢਣਾ ਹੈ।
ਬਚਨ ਨੇ ਪਟਵਾਰੀ ਨੂੰ ਕਿਹਾ—ਤੁਸੀਂ ਚਾਹੁੰਦੇ ਓ ਕਿ ਸਰਕਾਰ ਦੀ ਲੋੜ ਉੱਤੇ ਰਹਵੇ, ਕਿਸਾਨ ਦੀ ਨਹੀਂ । ਤਦ ਹੀ ਸਾਡੀ ਲੱਤ ਖਿੱਚਣ ਡਹੇ ਓ।
ਉਦੋਂ ਤੂੰ ਲੱਤ ਨਹੀਂ ਸੈਂ ਲਾਂਦਾ, ਆਖਦਾ ਸੈਂ ਜੇ ਇਹ (ਵਹੁਟੀ) ਇੱਥੇ ਰਹੀ ਤੇ ਮੈਂ ਖੂਹ ਵਿੱਚ ਛਾਲ ਮਾਰ ਕੇ ਮਰਾਂਗਾ । ਲੈ ਹੁਣ ਹੋਰ ਭੀ ਕਿਧਰੇ ਨਹੀਂ ਢੁਕਾ ਤੇ ਉਥੋਂ ਵੀ ਜੁੱਤੀਆਂ ਖਾ ਆਇਆ ਈ।
ਅਸੀਂ ਆਪਣੇ ਦੁਸ਼ਮਣਾਂ ਵੱਲੋਂ ਸੁਲਾਹ ਲਈ ਪੇਸ਼ ਕੀਤੀਆਂ ਜ਼ਲੀਲ ਕਰਨ ਵਾਲੀਆਂ ਸ਼ਰਤਾਂ ਨੂੰ ਲੱਤ ਮਾਰ ਦਿੱਤੀ ।
ਸਾਰਾ ਦਿਨ ਤੁਰ-ਤੁਰ ਕੇ ਇੱਕ ਥਾਂ ਬਹਿੰਦਿਆਂ ਹੋਇਆਂ ਮੈਂ ਕਿਹਾ, ਹੁਣ ਤਾਂ ਮੇਰੀਆਂ ਲੱਤਾਂ ਵਿੱਚ ਸਿੱਕਾ ਭਰ ਗਿਆ ਹੈ। ਹੁਣ ਮੈਥੋਂ ਨਹੀਂ ਤੁਰ ਹੁੰਦਾ।
ਇਹ ਨਿੱਕਾ ਜਿਹਾ ਮੁੰਡਾ ਖੇਡ ਵਿੱਚ ਬੜਾ ਤੇਜ਼ ਈ । ਪਤਾ ਹੀ ਨਹੀਂ ਲੱਗਦਾ ਤੇ ਲੱਤੀਂ ਪੈ ਜਾਂਦਾ ਹੈ। ਸਾਹ ਪਾਣ ਵਾਲੇ ਨੂੰ ਉੱਥੇ ਹੀ ਰੱਖਦਾ ਹੈ।
ਉਹ ਜ਼ਿਮੀਂ ਤੇ ਡਿੱਗ ਪਿਆ ਅਤੇ ਉਸ ਦਾ ਸ਼ਰੀਰ ਤੇ ਕੱਪੜੇ ਮਿੱਟੀ ਨਾਲ ਲੱਥ ਪੱਥ ਹੋ ਗਏ।
ਪਰੰਤੂ ਰਾਇ ਸ਼ੌਕ ! ਮੈਂ ਫ਼ਕੀਰਨੀ ਲੂਠੀ ਗਈ, ਲਪੇਟ ਵਿੱਚ ਆ ਗਈ, ਚਲਾਕ ਚਿਤ-ਚੋਰ ਦੀ।
ਜ਼ਿਮੀਂਦਾਰ ਨੂੰ ਹੁਣ ਇਤਨੀ ਛੇਤੀ ਸ਼ਰਾਬ ਚੜ੍ਹ ਜਾਂਦੀ, ਕਈ ਵਾਰੀ ਉਹਦੇ ਹੱਥ ਵੀ ਕੰਬਣ ਲਗ ਪੈਂਦੇ ਤੇ ਉਹਦੇ ਚਾਰੇ ਚਾਟੜੇ ਜ਼ਿਮੀਂਦਾਰ ਦੀ ਇਹ ਕਮਜ਼ੋਰੀ ਜਾਣਦੇ ਸਨ। ਉਹਦੇ ਕਹਿਰ ਤੋਂ ਬਚਣ ਲਈ ਅਕਸਰ ਉਸ ਨੂੰ ਗੱਲੀਂ ਲਾਈ ਰੱਖਦੇ। ਆਪਸ ਵਿਚ ਠੱਠਾ ਮਖ਼ੌਲ ਕਰਦੇ ਤੇ ਕਦੀ ਕਦੀ ਜ਼ਿਮੀਂਦਾਰ ਨੂੰ ਵੀ ਲਪੇਟ ਵਿੱਚ ਲੈ ਲੈਂਦੇ।
ਪ੍ਰੇਮੀ- ਮੇਰੀ ਧੀ ਏ ਬੜੀ ਸੁਚੱਜੀ । ਤੁਹਾਡੀ ਬੜੀ ਸੇਵਾ ਕਰੂ, ਪਰ ਤੁਸੀਂ ਏਹਨੂੰ ਧੀਆਂ ਵਾਂਗ ਥੀ ਰੱਖਣਾ, ਹੁਣ ਤੁਸੀਂ ਈ ਏਹਦੇ ਮਾਪੇ ਓ । ਮੁਕੰਦਾ-ਹੇਖਾਂ ! ਇਹ ਕਹਿਣ ਦੀ ਕੀ ਲੋੜ ਏ ; ਭਈ ਸਾਨੂੰ ਲੱਭਦਾ ਸੁਝਦਾ ਨਹੀਂ। ਕੋਈ ਤੋਖਲਾ ਨਾ ਕਰੋ । ਮੈਂ ਏਹਨੂੰ ਪੁੱਤਰਾਂ ਤੋਂ ਵੀ ਵਧ ਕੇ ਰਖੂੰ ।
ਹਾਲੀ ਤੂੰ ਪੰਜ ਸੌ ਦੀ ਜ਼ਮੀਨ ਲੈ ਲੈ ਤੇ ਬਾਕੀ ਕਰਾਰ ਮਦਾਰ ਕਰਕੇ ਲਮਕਾ ਛੱਡ। ਜਿਸ ਵੇਲੇ ਹੱਥ ਪਵੇਗਾ, ਹੋਰ ਭੀ ਤੈਨੂੰ ਲੈ ਦਿਆਂਗਾ।
ਮੈਨੂੰ ਦੋ ਟੁੱਕ ਗੱਲ ਦੱਸੋ, ਐਵੇਂ ਲੱਲੀਆਂ ਨਾ ਲਾਓ, ਮੈਨੂੰ ਨਿਆਂ ਮਿਲੂ ਕਿ ਨਾਂ ?